David Verdeure bekroond tot beste speechschrijver van 2015

Op woensdag 25 maart streden de drie finalisten Marianne Van Boxelaere, David Verdeure en Thomas Hart in een volgepakt Beurskafee tegen elkaar om de beste speechschrijver te worden van 2015. 'Schrijf de speech die de paus zal uitspreken bij de opening van een nieuwe moskee in Brussel': zo luidde de open oproep van deBuren en Beursschouwburg. Acteur Valentijn Dhaenens (SKaGeN) kroop tijdens deze avond in de huid van paus Franciscus en las de drie speeches voor. De speech van David Verdeure werd met een overgrote meederheid van de stemmen door het publiek gekozen tot de beste speech van de avond. Lees en beluister hier de pauselijke speech van de winnaar van onze tweede Speech Battle!

Lè yo barèk al-Rab jami'a kôm. Moge de Heer jullie allen zegenen.

Broeders gelovigen, ik ben trots vandaag in jullie midden te zijn. Wat jullie hier bouwden, is niet alleen een baken voor moslims. Het is een richtpunt voor alle gelovigen. Want wat ons bindt is sterker dan wat ons verdeelt.

Elk jaar zegen ik de stad en de wereld, urbi et orbi. Die zegen, al zeg ik het zelf ... is achterhaald. Vandaag is de hele wereld een metropool, en omgekeerd. Urbi est orbi: de stad is de wereld.

Zo ook Brussel. Deze grootstad is de wereld in het klein. Het is een ark, volgestouwd met mensen van alle rassen en overtuigingen. In de straten van Brussel loop je van Mekka naar Jeruzalem, van Rome naar Medina.

Daarom moet een hedendaags geloof een stedelijk geloof zijn. Kluizenaars in kloosters zijn niet meer van deze tijd. Van preken in de woestijn krijgt niemand het nog warm.
Willen we van de wereld zijn, dan moeten we in de stad zijn. Dat hebben jullie begrepen. Deze moskee is daar de glorieuze getuige van.

Het is een voorbeeld dat alle godsdiensten moeten volgen. We moeten weer bouwen in het hart van de stad. Alleen van daaruit raken we bij het hart van de mensen. Want in gelovig vastgoed krijgt het geloof vaste voet: in de stad, in de wereld.

Er is nood aan dit soort oude ontmoetingsplaatsen. Moskeeën en synagogen. Kerken en kapellen. Niet alleen voor de overtuigde gelovigen. Ook de twijfelende stedelingen verlangen ernaar. Dat blijkt uit hun ongenoegen.

Ze willen geen nieuwe shopping centers - geen dure tempels gewijd aan de winst. Ze willen geen nieuwe ringwegen - geen kringetjes waar ze aan hun eigen bumper kleven. Ze willen geen nieuw NAVO-hoofdkantoor - geen bovengrondse bunker waar veiligheid zich verbergt.

Nee. De mensen zijn uitgekeken op wereldse bouwmeesters. Er is nood aan een architect die bouwt op mensen. Om het met de woorden van Christus te zeggen: Laat hij die zonder zonde is, de eerste steen leggen. (Misschien zei hij het net iets anders, het is al lang geleden.)

Broeders gelovigen, ik ben hoopvol nu ik in jullie midden sta. Deze moskee maakt weer plaats voor geloof in een volgebouwde stad. Onze kerken doen net hetzelfde. Wat ons bindt is sterker dan wat ons verdeelt.

Geloven is een daad van verzet. Een verzet tegen de tirannie van het nu. Geloven is een opstand tegen de stand van zaken.

Dat geldt voor elk geloof. Dat van jullie, dat van mij, dat van de ander. Want wij allen geloven in de eerste plaats in die daad van het geloven zelf. In de kracht van overtuigingen om de wereld te herscheppen naar een ideaalbeeld. Gisteren was dat ideaal nog opgetrokken uit wolken, vandaag ook uit mortel. De mortel die de stenen van deze moskee bijeen houdt. Net zoals het geloven ons allen verenigt.

Ja, er zijn er die twijfelen aan het nut van een moskee of een kerk in de stad. Ze hebben ongelijk. Ik wil hen graag op andere gedachten brengen. Ik wil hen overtuigen met één enkel argument. En dat argument gaat zo:

(De paus kijkt op zijn blad. Dan kijkt hij op, in stilte. Hij zwijgt tien seconden lang, en kijkt zonder een woord te zeggen de zaal rond, kijkt de aanwezigen aan. Hij sluit even de ogen, gaat dan verder.)

Waar in de stad regeert nog de rust? Alleen in moskeeën. In synagogen. In kerken en kathedralen.

Daar kun je in stilte luisteren naar je eigen gedachten en die van anderen. Daar is nog plaats voor ruimte. Daar is nog tijd voor tijd.

Wij moeten een adempauze zijn voor de moderniteit. In onze gelovige bouwwerken zetten we de stad eventjes stil.

Broeders gelovigen, ik ben blij vandaag in jullie midden te staan. Letterlijk in jullie midden, want deze nieuwe moskee is rond. Ook wij christenen bouwen graag in cirkels. Ja, wat ons bindt is sterker dan wat ons verdeelt.

Moskeeën zijn rond. Net als de Sint-Pietersbasiliek in Vaticaanstad. Net als de Stadttempel, de synagoge van Wenen. En ja, net als het Circus Maximus in Rome.

Niet toevallig. Want het geloof is een circus. Je moet goed gek zijn om in deze wereld nog te geloven.

Maar gelovige gekte is net wat we nodig hebben. Niet de destructieve onzin van elk fundamentalisme. Nee, gezonde zotheid. De zotheid van het geloof in een betere wereld.

Het geloof is een circus. En gelukkig maar. Joden zijn jongleurs die de hoop hoog houden. Christenen temmen de macht door koppig hun kop in de leeuwenmuil te steken. Moslims rijden rondjes op de rug van een olifant - een olifant die het cynisme een neus zet.
En ja, soms zijn wij gelovigen clowns. Dat mag. Dat moet.

Allemaal dansen we op het slappe koord van onze overtuigingen. Laten we dat koord spannen van minaret naar kerktoren. Hoog boven de stad en de wereld.

Broeders gelovigen, ik ben trots, hoopvol en blij dat ik vandaag in jullie midden mocht zijn. Deze moskee wordt een kompas voor de verdwaalde stedeling. Een oase voor dorstige stadsmensen. Een zotte oproep tot optimisme.

Dat weet ik zeker. Waarom? Wel, hierom:

(De paus kijkt de zaal in. Hij glimlacht, maar zegt verder geen woord. Hij verlaat het spreekgestoelte.)

Klik hier om de feedback te lezen van de speechschrijvers Renée Broekmeulen en Nathalie Milio