Een Zomerse Elfstedentocht: Week 5: Leeuwarden

Fan dizze hjerstige stêd
De lânsike seefûgel
It leafst, en it moaist boppe
De Put, wylst ik sûnder doel
En stee de godferlitten
Sakramintsstrjitte útrin,
Hongerich en longerjend,

Yn de Grutte Heechstrjitte
De leafdessike jonge
Frou mei de wespetaille,
Yn in strakke tinlearen
Overall, dêr't de rits fan
Iepenstiet oant krekt ûnder
Har djippe rûne nâle

(Mei wankeljende ankels
En wiffe hege hakken
Del nei in gleonhite Brol,
Oant se mei har baarjende
Heupen en har baarnend hea
Op 'e Weaze efter in
Fertutearze doar ferdwynt),

Of, oan it Gouveneursplein,
De leversike ober
Fan it Oranje Bierhûs,
Jelte, dy't alle jûnen,
Sa't ea in dwerch tsjin him sei,
Yn 'e lijte fan 't trottwaar
Nei syn hûs yn Huzum krûpt,

Lang nei it Welte Jelte,
De trilsike skilderes
Yn it Auckamastrjitsje,
Dy't op in nacht, yn in lucht
Fan lysol en urine,
It deiljocht oan 'e himel,
Ljouwert ferwoestend, âlet,

Op in winterdei, iiskâld,
De twa strontsike alken
Yn 'e Sint Jabikstrjitte,
Dy't yn in hûnebrodze
Omhaffelje, deun efter
It stedhûs, wylst sy my as
Loketamtners opnimme,

Fan dit metropoaledoarp
De moannesike kroegen
It lêst, en it moaist ûnder
De útbarsting fan maitiid
Syn ûntheisterjende lust
Om it wrâldske teloar yn
Leafde's bûter te smoaren.

Van deze herfstige stad
De landzieke zeevogel
Het liefst, en het mooist boven
De Put, als ik zonder doel
Of plek de godverlaten
Sacramentsstraat uitslenter,
Hongerig en hunkerend,

Ja, in de Grote Hoogstraat
De liefdeszieke jonge
Vrouw met de wespetaille,
In een strakke dunleren
Overall, waarvan de rits
Openstaat tot net onder
Haar diepe ronde navel

(Op wankele enkels en
Knikkende hoge hakken,
Tik, naar een bloedhete Brol,
Tot zij met haar glooiende
Heupen en brandend hooi, tik,
Op De Weaze achter een
Haveloze deur verdwijnt),

Of, aan het Gouverneursplein,
De leverzieke ober
Van het Oranje Bierhuis,
Jelte, die elke avond,
Zei een dwerg ooit tegen hem,
In de luwte van de stoep
Naar zijn huis in Huizum kruipt,

Lang na het Welte Jelte,
De trilzieke schilderes
In het Auckamastraatje,
Die op een nacht, in een lucht
Van lysol en urine,
Het daglicht aan de hemel,
Leeuwarden verwoestend, schreeuwt,

Op een winterdag, ijskoud,
De twee strontzieke kauwen,
Hoek van de Sint Jacobstraat,
Die ferm in een hondehoop
Zitten te pikken, daar bij
Het stadhuis, mij bekijkend
Als twee loketbedienden,

Van dit metropolendorp
De volle maanzieke kroeg
Het laatst, en het mooist onder
De uitbarsting van lentes
Ontredderende lust om
Het leed van de wereld in
Liefde's boter te smoren