Kerkhofblommen

De Christelijke traditie schrijft voor dat we de komende dagen onze doden herdenken, de heiligen en de gewone zielen. Op Vlaamse kerkhoven gaat het naarstig poetsen van de graven aan deze feestdag vooraf. Families tonen zich zo, veilig verscholen achter hun zerken, van hun beste kant. We bekennen: zelf hebben we nog nooit een graf doen blinken. Meer nog, we zijn dat geenszins van plan. Wat dat betreft, hebben we vrede met de tijd. Laat het vervloekte mos maar over de arduinsteen kruipen. Tergend traag. Net zo traag als verdriet voorbij gaat. Wat zouden we ons daarvoor schamen. Waarom onze nagedachtenis willen bewijzen met een emmer en een schuurborstel? Elk jaar opnieuw. En altijd op dezelfde dag. Er is geen enkele reden voor. 'Kerkhofblommen' werd precies honderdvijftig jaar geleden geschreven door Guido Gezelle,
Vlaanderens beroemdste priester-dichter. Zijn woorden waren gericht aan zijn dierbare Eduard van den Bussche. U zou die bloemen eens moeten zien bloeien.