Emile

Aan al die tegenkanting had senator Els Schelfhout zich vast niet verwacht, toen ze haar goede daad stelde. Eind december pikte ze de kleine Congolees Emile op. Het weeskind werd onder humanitair paspoort en met een Belgische militaire vlucht naar zijn toekomstige thuis gebracht. Van gedoemde uk naar uitverkoren ventje. Wat wij ervan begrepen hebben is dat de verontwaardiging van velen niet berust op de achterliggende gedachte van mevrouw de senator. Een kind in nood, dat help je. Dat staat niet ter discussie. Alleen, er zijn manieren en wetten en regels om dit ordentelijk te laten verlopen. Ook voor wie in de senaat zetelt. Als vandaag dan doodleuk bij wijze van excuus wordt beweerd dat elke Belgische burger beroep kan doen op de militaire luchtmacht als die daar gegronde filantropische redenen voor heeft, vrezen we een stormloop op Melsbroek. En dan spreken we nog niet over al die kandidaatouders die – jarenlang – een minutieus uitgestippeld hindernissenparcours moeten afleggen eer ze hun adoptiekind in de armen mogen sluiten. Begrijpelijk toch dat zij de korte bochten van een politica, hoe menslievend de intentie ook, als een slag in het gezicht zien. Dit gezegd zijnde en abstractie gemaakt van dit specifieke verhaal: iemand een idee over wat we met al die andere kinderen aanvangen die geen goede fee over de vloer krijgen? Vergeten we die voor het gemak maar allemaal? Kan, in het belang van elk kind, daar ook eens over oplossingen nagedacht worden? Mevrouw Schelfhout?