Calimero

Het gaat regenen, zondag. Zo wordt voorspeld. Regen op Vrouwendag. In Vlaanderen en in Nederland. Sommigen zien hierin misschien de toorn van een mannelijke God, die met de lange baard. Inderdaad. Wij houden het voor het gemak op maartse buien. De oorsprong van deze feestelijke dag ligt in de zuivere politiek. Bij de massale staking van 8 maart 1908 in de Verenigde Staten. Vrouwen in de textiel- en kledingindustrie ijverden toen voor een achturige werkdag, betere arbeidsomstandigheden en – allerbelangrijkst – voor kiesrecht. Strijdpunten die in onze contreien ondertussen zijn binnengehaald maar die elders op aarde nog steeds niet worden gehonoreerd. Daar speelt de macht van het getal nog een grote rol: hoe meer mensen - mannen én vrouwen - verandering willen, hoe groter de kans dat ze er ook komt. Wat kan hier de dames nog bewegen? Het woord politiek mag nauwelijks uitgesproken worden of besmettingsgevaar dreigt. Laat staan dat je de stemplicht, zoals in België gangbaar, als een hoogste goed zou gaan verdedigen. Maar, we wijken af. Begrijp ons niet verkeerd. Het is niet dat we de emancipatiegedachte geen warm hart toedragen. We zijn er alleen heilig van overtuigd dat emanciperen persoonlijke groei vraagt, en dat de gemene deler vrouw of man er eigenlijk niet toe doet. Of, anders gezegd: Het is niet omdat je allemaal samen gezellig een bh kan verbranden, dat je 's avonds voor de spiegel je onperfecte lichaam voor lief neemt. Erger nog is het te trappen in de val van het calimerocomplex. Wij, arme dutsen, krijgen geen gehoor. Niets onnozeler dan zich onder een gebroken eierschelp te verstoppen, me dunkt. Vooral: je hoort nog nauwelijks de andere praten met dat ding op je kop. Ook niet als die zegt: ik luister.