Chronos

Hoe vreemd, die collectieve verontwaardiging van de voorbije dagen. Over de zoveelste dolgedraaide tiener die moordt. Over de vraag wanneer jongens en meisjes voor de wet klaar zijn om met elkaar het bed te delen. Mist u ze niet, in al die verwarring? Ouders? Ouders, zoals in pa en ma. Of ma en ma. Of pa en pa. Het maakt iets uit. Wie de weg wijst. Niet alleen als de waanzin toeslaat, maar vooral terwijl de dagen elkaar naadloos opvolgen. Wie zorgt er voor een lekkere boterham? Waar is mijn groene pullover? Wat gaan we voor mama?s verjaardag knutselen? Veel minder dan met de veronderstelde teloorgang van normen en waarden, of – heb genade! – de slechte invloed van de nieuwe media, heeft al die ontreddering te maken met te weinig tijd. En neen: wij hebben niet de minste wetenschappelijke studie om deze stelling te staven. Het gaat ons om een heel eenvoudig principe: tijd delen met elkaar. Niet bang hoeven te zijn, als je even in de war bent. Een kus voor je gaat slapen, en misschien zelfs een verhaaltje. Urenlang bokken omdat jij nooit eens krijgt wat je wilt. Toen we deze week naar 'Mijn Vader' keken op Canvas, een programma dat een (bekende) vader met zijn (bekende) kind documenteert, of omgekeerd, was het kristalhelder. Dochter Anne ziet papa Wilfried héél erg graag, maar dat gevoel heeft veel te lang geen plaats gekregen. Geen tijd! Tot nu, misschien. Neen. Vroeger was het niet beter. Vroeger is voorbij. Geen geweldspelletje gruwelijker dan dat.