Gebakken lucht

Zo. Die laatste paashaas hebben we achter de kiezen. Een wit chocoladen exemplaar was het. Hol vanbinnen. Eentje dat, geheel op vrijwillige basis, een kruiwagen met felgekleurde snoepeitjes voor zich uit duwde. Sympathiek, vonden wij dat. Onwaarschijnlijk ook. Zoals een Belgisch parlementslid dat een privédetective inhuurt. Omdat hij over aanwijzingen lijkt te beschikken. Moeten we zijn naam hier nog vernoemen? We denken van niet. We denken zelfs meer. Paranoia is een vervelende ziekte. Op iedere hoek van de straat een vijand zien staan een uitputtende bezigheid. Politieke tegenstanders automatisch verdenken van gesjoemel kort door de bocht. Verkiezingen winnen geen garantie voor goed bestuur. Kortom: voor de witte ridder gaat u best twee straten om, of het zou Choco Prince moeten zijn, natuurlijk. Dat die mooie jongen zich nog niet heeft aangediend op een kieslijst blijft onbegrijpelijk. Misschien kan daar eens onderzoek naar gedaan worden? Wij vermoeden dat de conclusie zal zijn dat hij geen zin heeft om het af te moeten leggen tegen de hopen gebakken lucht. In zijn geval zelfs letterlijk.