Monsters and Aliens - Bart Chabot in 'de zevende dag'

Nog maar eens 'de zevende dag' bekeken, het zondagse theekransje van Indra en Alain of ook, de krakkemikkige etalage van de VRT's decorafdeling : Bordkartonnen wanden, pastelkleuren, lichtaccentjes, minuscule vraagjes. Het indommelende Tativille van de openbare omroep. Deze keer was er echter een spectaculaire inbreuk op de voortkabbelende sfeer die we gewoon zijn, een ware clash van intergalactische aard! Ellen Ripley in directe confrontatie met een alien! Voor degenenen die haar niet zouden kennen, mevrouw Ripley is het alter ego van actrice Sigourney Weaver, de bitse superhuismoeder die in Alien, de science fiction film uit 1979, een vreemdsoortig, letterlijk allesverterend, wezen van haar ruimteschip afjaagt. Omgezet naar de soezende VRT-studio van deze ochtend zien we gevaarlijk dicht bij elkaar, Indra De Witte, Zevende dag-hostess op hoge hakjes en Ellen Ripleys incarnatie voor de dag, met tegenover haar de Hollandse opperalien pur sang, schrijver-cabaretier Bart Chabot die over zijn nieuw boek, Schiphol blues, komt praten. Een werkelijk verbluffende conversatie! Vooral gekenmerkt door de trillende en tot gummi verglijdende gelaatsspieren bij Indra als Chabot zichzelf verbaal en lichamelijk begint te ontplooien. Als een pratende elastiek zorgt hij in geen tijd voor amusement en joligheid die op zo'n heilig uur duidelijk nog niet in Brussel verwacht wordt. Indra zegt het tijdens het interview niet één keer maar minstens drie keren, en we schamen ons voor haar schaamte : Dat wij (Vlamingen) hem (Bart Chabot) toch wel moeilijk begrijpen omdat hij zo snel babbelt. En ook dat wij toch heel wat kalmer zijn dan 'jullie' (de Nederlanders). Ze hoort nog maar een noordelijke 'r' of het motregent alweer verontschuldigingen, Hollanders wees rustig met ons fragiele Vlamingen... Het is natuurlijk wel zo dat sommige Nederlanders een lichtelijk ladderzatte taalvariant aan het installeren zijn, voor een groot deel onder jarenlange invloed van toplaller Paul de Leeuw, maar dat we ze niet begrijpen, komaan Ellen, euh Sigourney, euh Indra. Bart Chabot, onrustig wriemelend in zijn bruinleren bottines, lacht smakelijk uit zijn Hollandse ogen : 'Misschien moeten jullie wel aan de speed, of ik aan de valium!?'. Hoe dan ook, liever nog deze ratelende Chabot of taalraket Matthijs van Nieuwkerk uit 'De wereld draait door', dan onze magiër van de pijnlijke pauze, Alain Coninx. Als een slaapverwekkende mistbank hangt die man, week in week uit, over zijn steekkaarten geplooid op zoek naar een borrelhapje - Alain was ooit culinair expert op TV-Brussel moet u weten - en animeert daarbij het televisietoestel zoals Spoetnik dat deed met de radioastronoom : Van blieb naar blieb als een monotone Morse code, meer ruis dan signaal. Waar het geratel van onze Noorderburen soms stoort, begrijpen we van Alain al helemaal niets meer. Hoe hij vraagjes afsteekt over de afdronk van een Jamaicaanse klassewijn of buitenspelfases analyseert! Maar goed, Indras interview in de ruimte... Tijdens die openingsminuten lacht ze nog gemoedelijk en op een veilige afstand van Bart, tot plots het gesprek verschuift naar onveiliger oorden. Over zijn nieuwe boek komen we terloops iets te weten, een prominente close-up en en opmerking over de titel, maar veel boeiender wordt het bij de directe aanval op Indras kuisheid wanneer het in chocolade modelleren van Bart Chabots penis ter sprake komt! Excuseer maar werkelijk waar, bij onderzoek voor zijn boek stuitte Chabot in een roze boetiek op een 55 euro kostende castingset die mannen toelaat een chocoladeafgietsel voor vrouw of vriendin te maken. Indras kleedje fladdert prompt in de ochtendspots en we zien haar denken aan de moordtechniek van het monster uit Alien : Een donker, scherpgetand mondje dat stijf en slijmerig uit de bek van het beest schiet om arme Sigourney, Ripley of Indra het hoekje om te helpen. Bart Chabot, zich van geen kwaad bewust, zwanst jolig verder : 'En ik lijk ook wel een beetje op je man hoor Indra'. 'Ja qua lengte wel', grapt een geelaangelopen De Witte terug, 'lichaamslengte dan wel', hikt ze er onooglijk achterna. Met zoveel ontboezemingen weet de Vlaamse zich plots geen raad, toch teveel kolder die Chabot zie je haar denken. 'Wij zijn toch wel veel kalmer', herhaalt Indra opnieuw. Hoe raakt ze toch van die ranzige alien af? Na de commotie over het chocoladedinges en hoe daar dan van gegeten moet worden door de ontvangende echtgenote van dienst, praten ze verder over de net afgelopen tournee van Bart Chabot in België. Zijn verwondering over plekken als ; 'ROESSSSSSELAERE, TO-NGE-REN, AAAAALST', lijkt gemeend exotisch en we blijven geamuseerd verder kijken. Sigourney echter is oprecht gekrenkt : 'Niet lachen met onze Vlaamse stadjes hoor', priegelt ze klein, alsof we zelf allemaal zo trots zijn op elke kei die tussen Knokke, Moeskroen en Hasselt het daglicht ziet. 'Tuurlijk niet.', countert de alien. 'Ik zal je zeggen, op pad met Erwin Mortier en Peter Verhelst was werkelijk een openbaring, ontzettend leuk!'. Hij zit ondertussen bijna op haar schoot en zegt bulderend 'Indra' tegen Indra wanneer zij haar tegenoffensief, halfbekomen van het eerdere chocoladespervuur, inzet. Met venijnig geschut en een minimum aan tact ; buitenaardsen hebben toch pantsers? Het begint onschuldig over het drama in Apeldoorn en de aanslag op de koninklijke bus. 'Met zo'n situaties hadden ze toch een béétje rekening moeten houden', zalft Chabot op de vlakte. Maar dan meteen daarna, vlak voor het gesprek wordt beëindigd, lanceert Indra een finale tegenaanval die kan tellen : Haar eigen geshockeerde chocolade over Barts te guitige kop. Sigourney De Witte blaast alien Chabot vakkundig het universum in. 'Gisteren is toch uw goede vriend begraven (columnist Martin Bril van de Volkskrant) mijnheer Chabot, kan u daar misschien kort iets over kwijt?'. Nog voordat Bart Chabot kan zeggen hoeveel hij van dit plotse overlijden is aangedaan en daardoor ontredderd achterblijft, bedankt bescheiden Indra de man voor zijn opzienbarende optreden, Chabot verbijsterd achtergelatend als een hoopje rouw in de touwen. 'Bedankt voor uw komst', triomfeert ze onwetend, op weg naar de volgende close-up voor haar verlegen publiek. We kunnen alleen maar denken : Rust in vrede alien Chabot. Hollandse humpavreugde geknakt door het kleine gemoed van een Vlaamse zondagochtendstudio. Straks toont Één nog maar eens hoe jachtluipaarden over de Serengeti denderen. Hoogst waarschijnlijk op de vlucht voor Indra en haar Vlaamse puriteinen. Pittigheid is een aandoenlijke deugd, die bewust de grond in boren, beschamend. Volgende keer weer 'Buitenhof' zeker?