Slang

Onze democratie is jong. Zo jong dat - helaas - nog niemand de tijd heeft genomen om, bij het overtuigen van de kiezer, andere dan antieke methoden te gebruiken. Dat de oude Romeinen op het forum zaken van publiek belang bespraken, hoeft niet te verwonderen. Het leven speelde zich af op de markt. Geconcentreerd. Er lijkt niet veel veranderd. Vandaag vertolken de massamedia die rol. Die van een supermarkt. Tot zover de moderniteit. Opgeblonken en afgeborsteld staan kandidaat-politici, elk in hun eigen rayon, te blinken. De appelen bij de appelen. De peren bij de peren. En de perziken, niet te vergeten. De verantwoordelijke beheerder – lees hier: de journalist – beslist wie de zachte spot op zijn perfecte huid krijgt. Niet om te achterhalen wat de appel, de peer of de perzik maakt tot wat hij is, fruitig of zuur. Voornamelijk om te blutsen en de builen. De omgekeerde wereld, lijkt het. Altijd opnieuw vertrekken van de oneerbaarheid. Want als het niet voor het geld is, is het voor de macht-die-erotiseert. Of voor het postje. Natuurlijk. De mensen zijn dit beu. De mensen zijn dat beu. Wij? Wij zijn de mensen beu! Dat amalgaam van volk en wijsheid, waar hebben we dat aan te danken? Zijn we er niet de slaaf van geworden omdat niemand keuzes durft te maken? Moeilijke keuzes. Vraagt het volk in al haar wijsheid niet aan haar verkozenen haar te begeleiden naar een voorspoedige toekomst? Hoe irrationeel te geloven in een mooie appel. Op een mooie affiche. Langs de kant van de weg. In de boom schuilt al jaren een slang.