Reddingsargument für die Großstadt

Het zweemde naar een landschap, een vrouw van
mondiaal belang die zich niet uitkleedt aan de buitenrand
van de banlieu die nog geen ‘retour’-migraties kent.

Maar wat als ik zeg: De Koning van Spaniën en die dag
treft u toevallig een kelner die alleen Frans verstaat, want
we kennen ze allemaal... de iconen: je ziet ze op de parking
met naast het nummer van een vrouw de drukletter A.

Het lijkt me érg straf. Maar ik lees dan ook geen kranten
als sale flamand qui veut pas s’intégrer, heb zaterdag nog
een verkoper onder z’n voeten gegeven van het suskewiet

en het zachte, stille geknars van krijt op stok, Fons zeide
ik dan, Fons, ik ga mij niet bezig houden met de vuile waste
van de mensen uit te hangen teware dat ze het zelf zoeken
mais est-ce vrai qu'il manque la lumière orange de la Belgique?

Moeder monkelde: Brussel is een zeestad geworden.
Wie over wil gaan op vis, ervaart het vuil van de stad
dat tot de dood leidt, en ze is mager maar dat is ze
altijd geweest et on joue pas l'accordeon, quand même

want de minister drijft de sans-papiers tot wanhoop
nadat een meneer in Congo een aap een extatische beurt had gegeven
en wat te denken van het eerste verdiep van grensoverschrijdende
consequenties van die doublures: de twee Cupido's in sneeuw?

Na een inleefreis, in de vreemde, ja beheksende tussenzone
die podium van zaal scheidt, als de rand opgelost wordt
zal over heel Brussel sereniteit neerdalen
in de pas gerenoveerde danszaal Zabriski.