Louter dit

Kunst in de tuin van de Studentenkerk in Nijmegen. Daar gaan de wenkbrauwen van fronsen. De onze, tenminste. Niet dat we geen verband zien tussen creatie en godsdienst. Juist erg veel. De schepping, nietwaar? Misschien is het daarom dat het Louteringsgraf, zo heet het beeldend project, ons verbaast. De gelegenheid wordt hier geboden om - van minimaal 30 minuten tot maximaal 3 uur lang - fysiek plaats te nemen in een (open) graf. In de grond. U ervaart er zo hoe het is als het leven plotseling wordt stilgezet. Akkoord. Kostbare tijd wordt beter niet verspild, maar wie definieert eigenlijk wat verspilling is? En: hebben we de dood nodig om het leven aan af te meten. Of is het de tijd die ons parten speelt? De vraagstaart weet het ook niet. Ze weet wel dat ze dat gat in de grond niet nodig heeft. Om rond te kijken. Dat stilte vaak meer inertie is dan energie. Hoe flauw ook, zich neerleggen bij het onvermijdelijke. Zo valt er weinig te lachen. En precies dat willen doen. Wist u dat de Vlaamsche Wim Helsen net de Nederlandse cabaretprijs Poelifinario in de wacht heeft gesleept? Dat elk boek u kan vervoeren naar een plek zonder tijd? Dat dat liedje in het hoofd ons deze morgen wakker maakte? Veel beter dan te gaan liggen, is het op te staan. Uit het moeras. Zwaaien naar wat voorbij gaat. Niets. Alles. Terug.