Peper en zout

Toch maar gaan kijken. Aan de Turnhoutse kade van het kanaal Dessel-Schoten staat niemand te wachten op een boot met zout. Een mijnheer met een hondje kruist ons pad. “Kauwt hè, menneke!” Wie zijn wij om dat tegen te spreken. Mocht onze ambitie niet elders liggen, een job als zoutcommissaris zou ons wel interesseren. Peper- en zoutcommissaris, eigenlijk. We verklaren ons nader. Wie kan in hemelsnaam die zoutcel coördineren, zonder mensen peper in de - excusez le mot - reet te strooien? Of dacht u dat dat goedje vanzelf ter plaatse geraakt? Leiding hebben we nodig. Daadkracht. In een niet zo ver verleden, bij een fikse sneeuwbui een jaartje geleden, vroegen wij ons luidop af of een gladheidsbestrijdingsplan op lokaal niveau geen leuke leidraad zou zijn. We hadden als voorbeeld de Nederlandse gemeente Roosendaal. Interessante piste, vond men. Het idee verdween met de sneeuw. Het zal u dus niet verbazen als we vandaag bulderlachen bij het zien van al die handen in het haar. Welke straat krijgt prioriteit, hoe neemt de burger de fiets op een pad van ijs, waar is het strooizout gebleven? Pepercommissaris, dus. Voor u. Met alle plezier.