Vegen

Ondertussen moet zowat elke Vlaamse Brusselaar zijn geïnterviewd. Over de criminaliteit in de hoofdstad en of hij/zij daar al iets van gemerkt heeft. Beter nog, aan den lijve ondervonden. Zoek je iemand, dan vind je die. Om ja te zeggen. Of neen. Echte analyse vergt een eigen brein. Ons brein zegt alvast dat men politiezones één kan maken zoveel men wil, als er geen rechterlijk apparaat is dat volgt met adequate sanctionering, staan we geen stap verder. Ligt daarin ook niet de frustratie van het politiekorps? Dat hun werk voor niets is? De poging het probleem tot een communautaire kwestie te maken is lachwekkend. Alsof Franstaligen er (politiek) baat bij zouden hebben de anarchie in hun wijken te installeren. Niemand wordt graag van zijn tasje beroofd. En wie zich vastklampt aan zijn tasje, kan zijn hand ook moeilijk uitsteken. Dat er niet meer over de oorzaken gesproken wordt van dit euvel is verbijsterend. Het zou straathoekwerkerspraat zijn. Schoolachterstand. Werkeloosheid. Discriminatie. Het lijken ons échte problemen. Maar wij wonen in T. Niet meer dan een provinciestad. Dus we zwijgen beter. En vegen voor eigen deur. Wat dacht u van nultolerantie voor sluikstorten? Bij dubbel parkeren? Bij hondenpoep op de stoep? Fundipraat? Onverschilligheid is het geweld in alle straten. Hier met die harte aanpak.