Geef acht!

Uit de oorlog stappen? Is het een wilde fantasie? Nooit volgden we het ontslag van een regering Balkenende met zoveel aandacht. Misschien omdat we het vanuit een Nederlandse hotelkamer beleefden, tijdens een nacht vol denkbeelden. Die slapeloosheid ook. Wie het spelletje kent, weet wat zo volgt. Het televisieverslag van coalitiepartners die over elkaars woorden struikelen. Er wordt nauwelijks nog over daden gesproken. Behalve die ene dan: “Wij hebben ons ontslag ingediend.” Want, vergis u niet, dat is politiek. De keuze maken. Op een moment. Hoe platgetreden ook het pad, over meer gaat het niet. Aan meer is zelfs geen enkele behoefte. Het is het gebrek aan knopen doorhakken dat de oorlog voedt. Het loopt elke ontwikkeling voor de voeten. Staan we op, of blijven we liggen? Dat is de vraag. De strateeg kiest voor het hogere belang. Hij/zij kent zijn bondgenoten goed. Ze vragen niet om bediend te worden. De strijd staken. Het is onze wildste fantasie. Niet meer hoeven omkijken om het geslepen mes te zien. Met de handen op tafel. Ter plaatse rust.