De navel

Zit u op de bank, of ligt u in de zetel? Het tweede, in ons geval. Laat voor de beeldbuis. De begingeneriek van het praatprogramma 'Phara'. Wat doen we? Kijken of zappen? Het eerste in ons geval. De fout van de avond. We weten het nu. En dat terwijl de sirene in ons achterhoofd luid loeide. In één van de wit lederen kuipstoelen heeft schrijfster Hemmerechts Kristien plaatsgenomen. Haar nieuwste ‘De dood heeft mij een aanzoek gedaan’ is onderwerp van gesprek. Het is een dagboek. U kunt zich dus inbeelden wat de eerste vraag is. Heeft u echt aan zelfmoord gedacht? Neen. Niet aan zelfmoord, is haar repliek, dat klinkt haar teveel als een wanhoopsdaad. Zij noemt het liever ‘het afronden van het leven’. Wat een geluk dat we geen bloeddrukmeter bij de hand hebben, want de semantiek die hier gebezigd wordt is van een pretentie die alle records in bloedpompen breekt. Waarom ons druk maken? Niet omdat er over de dood gesproken wordt. Die hoort bij het leven. Maar omdat het daar natuurlijk niet over gaat. Over dé dood. Het gaat over haar. Haar dood. De larie over het moeder-zijn dat een rem op haar doodsverlangen zet. De navel. Leuk om in de spiegel naar te kijken, en pluisjes stof uit te halen, maar voor de rest gewoon het litteken van elk bestaan. Wij verwachten net iets meer van wie inkt op papier durft te zetten. Woorden die het zelf overstijgen. Zinnen waar een ander ook wat aan heeft. Het mag zelfs in een andere taal. Here comes the sun.