La-la-lalalalalalalala

‘Kunnen jullie door een waterkraan?’ Het is, wat ons betreft, dé vraag der vragen. Vader Abraham maakte ze onsterfelijk in zijn weergaloze Smurfenlied. Gisteren blies zijn alter ego, Pierre Kartner, 75 kaarsjes uit. In een klein café aan de haven. (Grapje.) We herinneren ons in dit verband een destijds door schlagerliefhebbers felgesmaakte Vlaams-Nederlandse samenwerking: die van zangeres Mieke met de vader. We schrijven 1973, en het meisje telt zestien lentes. Kartner wordt haar componist/tekstschrijver en producer. Men spot ze - samen met die onafscheidelijke bolhoed van Vader A., trouwens - op allerhande podia. Ze brengen hitkrakers als ‘Zomertijd’ en/of ‘Niet elke oester heeft een parel’ ten gehore. Hoe we dat allemaal zo weten? Onze conciërge toen hield van die muziek. Als ze de trappenhal poetste, galmden de plaatjes door het gebouw. Ons favoriete lied was de tragische solo van Mieke ‘Een kind zonder moeder, (is als een vaas zonder bloemen)’. Zo hadden wij het natuurlijk nooit bekeken. Waarop ons broertje alle drama in de kiem smoorde met een luidkeels ‘Kunnen jullie op een blokfluit spelen?’ En we la la la-end door de speelkamer huppelden. Niets of niemand ontziend.