Op klompen

Jean-Luc. Van loodgieter naar koninklijk bemiddelaar. Zijn moeilijke taak houdt ons bezig. We overwegen zelfs een geste te doen: een ijslam bestellen. Als er dan toch iets geslachtofferd moeten worden in naam van het dossier B-H-V, laat het dan dat vanillekopje vol grenadine zijn. Horen we iemand ‘non’ zeggen? We dachten van niet. Alle smoelboeken en twitterij ten spijt moet het gezegd: de man heeft nog niet in zijn kaarten laten kijken. Zijn woord om, pas na de paasvakantie met een onderhandelde oplossing op de proppen te komen, houdt hij gestand. Mannen uit één stuk. Brabantse trekpaarden, zeg maar. Gotta love ‘em! Deze agrarische verwijzing brengt ons trouwens naadloos naar een ander probleem dat onder de aandacht moet gebracht. De teloorgang van de Hollandse klomp. Misschien kan Jean-Luc daar in één moeite een toekomstplan voor bedenken? Want, hoewel er jaarlijks nog een kleine  300.000 paar holsblokken worden verhandeld, ziet klompenfabrikant Nijhuis het erfgoed stilaan verdwijnen. Zelf denken we dat het allemaal zo’n vaart niet zal lopen. Het is de Jean-Luc in mij die spreekt. Laat ons de problemen oplossen wanneer ze zich stellen. Wat we wel hebben geleerd uit het betoog van Nijhuis, is dat de klompenmarkt voortdurend op zoek is naar uitbreidingsmogelijkheden. Soms met de gekste resultaten. Wat zegt u de klomppantoffel? Zacht en van peluche. Niemand die u aan hoort komen op die sloffen, en huppekee, u slaat uw slag. Nu we er zo over denken: in zwart, geel en rood, lijkt dit het perfecte schoeisel voor een koninklijk bemiddelaar. Mocht hij onverhoopt toch nog een schoen naar een dwarsligger moeten smijten.