Breincel(len)

De dag dat het dak van ons huis wordt vervangen, komt de uitnodiging voor een uitstap naar Shanghai als geroepen. Leve de wereldtentoonstelling! Geen boing, pats, boem meer aan het hoofd. Of toch niet. Er moet - twee dagen voor de opening - nog gewerkt worden aan het Nederlandse paviljoen. En bestaat het Belgische eigenlijk nog? Een ding is zeker: de schuld ligt niet bij onze (bijna) ex-premier Leterme. Laat ons even de concepten van de twee naast elkaar zetten. Voor Nederland hebben we de ‘Happy Street’. Een zich omhoog cirkelende straat met 26 huisjes in verschillende Nederlandse bouwstijlen. Voor België bedacht men ‘The Brain Cell’. Op zijn minst ietwat pompeus wordt melding gemaakt van (en we typen het u even voor): Het neuron dat verwijst naar de centrale positie van België. Het hart van Europa. Op het kruispunt gelegen van de Romaanse, Germaanse en Angelsaksische cultuur. België, dat nauw verbonden is met zijn omringende landen. Een “plek van evenwicht”. Waar mensen gemeenschappelijke belangen delen die hun nationale behoeften overstijgen. Ahum. Kuch. Ahum. De onzin kent werkelijk geen enkele (taal)grens. Het maakt meteen ook pijnlijk duidelijk waarom onze bijdrage aan deze wereldexpo het enkelvoud in haar naam draagt. Slechts wie één breincel heeft, gelooft in die ridicule praatjes. Het spijt ons. Het is niet onze schuld.