Vurige tong

Als het Nederlandse dagblad Trouw een online funditest aanbiedt, en de Vlaamse ochtenden al dagen worden gevuld met uitspraken van Kardinaal Léonard, dan is er één conclusie: godsdienst verkoopt. Anderen zien hierin misschien de hang van de moderne mens naar verdieping van zijn/haar leven. Wij geloven dat niet. Er is geen bewijs. Dus niemand kan hier zijn gelijk halen. Of wij ons nog iets herinneren van de les godsdienst? Van de communie en baby Jezus? De vurige tongen. Het idee dat het woord zover kan dragen dat het overtuigt. Dat het spreken in eenzelfde taal bergen kan verzetten. En hoe we apostelen tekenden met vlammetjes boven het hoofd. Spannend, al dat vuur. Zeker nadat we de visu hadden meegemaakt hoe Else heur blonde lokken aan een Paaskaars in de fik waren geschoten. Allemaal tijdens de plechtige heilige communieviering. Het was trouwens voor die gelegenheid dat we een cassetterecorder op het verlanglijstje hadden. We zouden – aan de hand van eigen gemaakte liedjes – eventjes de wereld veranderen. Een van die liedjes ging als volgt. “Ik opende mijn ogen op een dag, en ik zag, ik zag wat jij zag. De mooie bloemen waarvan de aarde bedekt was, de kleine vogel die met zingen de dag brak. En alle dieren hupp’lend in het hoge gras. En we zagen net als God dat het goed was.” Tja. Het is ons vergeven. Geloven we.