Compliment

Sigaretjes van kalfsworst. Hebt u die als kind ook gerookt? Alsof, uiteraard. Wat hielden we toch van dat boterhambeleg. Rolde je het niet op, dan kon je er altijd nog met je mes gekke gezichtjes uit snijden. Dat verlangen naar vroeger. Veel meer dan naar gisteren. Het spookt door ons hoofd. En dat op de eerste Vlaamse Complimentendag. Een dag gevuld met complimenten, dus. Het idee schijnt vanuit Nederland te zijn overgewaaid. U stelt het zich als volgt voor. Iemand roept u toe: “Mooi kleedje aan vandaag!” Of: “Wat zit je haar goed!” Misschien zelfs: “Die taart heb je weer prima gebakken!” Versta ons niet verkeerd, maar zelf zitten we hoegenaamd niet te wachten op al dit goedbedoelde commentaar. Zo herinneren we ons een conversatie op de Groenplaats in Antwerpen. Een oudere man van vreemde origine nam naast ons plaats op de bank en sprak ons in het Frans aan. Hij vroeg – toch een beetje onbeleefd – hoe oud we waren. “Vingt-et-un.” verklapten we. “Vingt-et-un? C’est un numéro sexy!” was zijn antwoord. U begrijpt het. Wat iemand zegt is lang niet zo belangrijk als wie het zegt. Wie het je fluistert. Al de rest is lucht.