Plons

Bij het lezen van het rijtje faits divers in de maandagkrant, valt het telkens op: Als er sprake is van verdrinking, is de man/vrouw in kwestie bijna altijd in het water gesukkeld. Hoe gebeurt zoiets? In het water sukkelen? Struikelt men met zijn zondagse lakschoenen over een dikke tak recht het kanaal in? Moet er plots, langs het smalle jaagpad, uitgeweken worden voor een vliedend hert? Of voelt dat leven na verloop van tijd als een molensteen om de hals? Het gaat, hoe dan ook, altijd met een plons. Een dof geluid. Geen toeters, geen bellen, geen knal. Kijk, dat vinden wij nu écht verdrietig. Dat, en het vaststaande feit dat je haar en je kleren na een duikel in het nat er sjofel zullen uitzien. Als er dan toch per se gesukkeld moet worden, wilt u dat dan voortaan alstublieft in stijl doen? Elegant over die goudgele bananenschil glijden. Omringd door alle schone schijn. Mét bloemen en kransen. Verheft u dat niet? Geeft die bots op de stoep u niet het gevoel te bestaan? Wie is dan de sukkel bij het opstaan? Toch diegene die het leven ontwijkt.