Schoonmakerij

Paradox. Op de ‘Dag van de Schoonmaak’ zien wij eruit als een vod. Een vod onder een berg papier. Dit huiselijk tafereel herhaalt zich zowat elk semester. De notities die we netjes wilden bewaren, hebben zich de voorbije maanden meester gemaakt van onze bureautafel. Astrid groet ’s morgens de dingen. De stapeltjes. Tot de onvermijdelijke elleboogstoot de hele zwik op de grond doet verdwijnen. Het moment waarop ons poetsmevrouwtje figuurlijk en luid gillend naar de horizon dreigt te lopen. Wanneer ik eens ga leren wegsmijten? Of ik dat bonnetje van een restaurantbezoek in februari écht nog nodig heb? Slalomswifferen dan maar? We vragen het ons af: zijn we onrespectueus tegenover haar inspanningen? Het is in ieder geval niet onze bedoeling. We zijn blij dat ze - tijdens het schoonmaken - voor ons verscheurende keuzes maakt. Rommelen is haar middle name, en ze klaart onze wereld in een mum van tijd op. Ze heeft geen emotionele band met de dingen. Zeker niet met de dingen die stof opnemen. Ze kan ons overreden. Twee jaar geleden gooiden we met haar de schoenen weg die we veertien jaar eerder droegen op de begrafenis van bobonne. Zelden zoiets moeilijk gedaan. Even gezwaaid zelfs.